Het leuke van deze hobby is de afwisseling. Weken bezig met ballast, rotsen, bergen en groen en nu weer aan de slag met een stukje ruwbouw bóven de baan. Een draadeind van 6 mm met daar omheen een stukje gordijnroe ter ondersteuning van het plafond.
Langzaam begint het tijd te worden om een aantal gebouwen een plaats te geven op de baan. Ik doe dit voordat ik ga gipsen, zodat ik het landschap nog aan kan passen aan de bebouwing. Precies andersom dus als in de echte wereld.
Met de stofzuiger in de ene en een plaat piepschuim in de andere hand, wordt letterlijk, bij stukjes en beetjes, het landschap van Nieuw Preiserland leven in geblazen. Natuurlijk ontbreekt ook de fles houtlijm niet.
Natuurlijk gaan er straks ook auto’s op mijn baan rijden. Dus aan de slag met draad, plakband en ‘plaveisel’. De methode die ik al meerdere keren heb gebruikt, en prima bevalt, pas ik nu ook maar toe.
Nu ik overal nog makkelijk bij kan tref ik alvast maatregelen om straks eenvoudig het verlaagde plafond met frieslijst en verlichting aan te kunnen brengen. Meten, klemmen en de boor erin.
Muziek en hobby zijn bij mij als 2-componenten lijm: ‘samen sterk’! Mijn oude bedieningspaneel met autoradio vindt dan ook snel een tijdelijke plek op de fundamenten van de nieuwe baan.
Het was een mooie nieuwe grondplaat maar daar moet natuurlijk de zaag in. Straks gaat dit iets worden in de trant van rivier of bergbeekje. Het gevolg van deze zagerij is wel dat ik ook weer bruggen moet maken.
Ronde hoeken? Dat klinkt wel vreemd, maar toch gaat de achtergrond op mijn baan keurig rond het hoekje om. De ronde wand geeft straks een ruimtelijk effect. In de bodemplaat heb ik een 1/4 cirkel gefreesd waarin het 3 mm. multiplex klem zit.
Om mijn oude flex-rails te kunnen hergebruiken is het wel noodzakelijk om ze in bad te doen. Een plastic bloembak is hier uitstekend geschikt voor. Met een scheut badschuim, afwasmiddel mag ook, laat ik de rails een paar dagen weken zodat de houtlijm oplost.
Niet meer huilen nu, maar aan de slag met de ruwbouw van Nieuw Preiserland. Toch stiekum nog even kijken of de maten van mijn tekening wel kloppen in “real life”. Meten is weten tenslotte.
Dit was toch moeilijker dan ik had gedacht. Maanden bezig met de opbouw van een railspiraal in een berg, met bijbehorend station en dan in een paar uur is er niets meer van al dat werk over. Niet nadenken is dan maar het beste.